Τρίτη, 30 Απριλίου 2013
ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΣΤΗΝ ΙΟΥΔΑΙΑ.--ΠΩΣ Ο''ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΣ'' ΡΑΒΒΙΝΟΣ ΓΙΕΧΟΣΟΥΒΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ...--!!!
Τα γεγονότα στην Ιουδαία
"Tω καιρώ εκείνω"... έγιναν 62 επαναστάσεις κατά των Ελλήνων και Ρωμαίων στην Ιουδαία, εκ των οποίων 61
είχαν ως αφετηρία την Γαλιλαία. Οι Ρωμαίοι γνωρίζοντας ότι ακόμη και τα
αυστηρά μέτρα που είχε λάβει πριν απ’ αυτούς ο Αντίοχος δεν
καρποφόρησαν, απεφάσισαν για να καταστείλουν τις ανταρσίες, τα
πραξικοπήματα και τους μαχαιροβγάλτες και τους πάσης φύσεως επαναστάτες,
να επιβάλουν την πιο «φρικτή και τρομακτική
θανατική καταδίκη» (Κικέρων) την σταύρωση. Αλλά όχι απλά μόνο σταύρωση: Η
σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του κατάδικου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό.
Ότι οι εσταυρωμένοι έπρεπε να παραμείνουν για μέρες στο σταυρό, συμπεραίνεται επίσης, από το ότι οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν στο κάθετο δοκάρι του σταυρού, (στο ύψος των άκρων των ποδιών), το λεγόμενο suppedaneum, (υποπόδιο υποστήριγμα) μια μικρή ξύλινη προεξοχή, στην οποία μπορούσε να στηριχθεί ο εσταυρωμένος και να ανακουφίσει τις αναπνευστικές του ανάγκες, γιατί διαφορετικά, κρεμάμενος μόνο από τα χέρια, θα κινδύνευε να πεθάνει σύντομα από ασφυξία… ενώ όπως είπαμε ο σκοπός της σταυρώσεως ήταν ο αργός βασανιστικός θάνατος.
είχαν ως αφετηρία την Γαλιλαία. Οι Ρωμαίοι γνωρίζοντας ότι ακόμη και τα
αυστηρά μέτρα που είχε λάβει πριν απ’ αυτούς ο Αντίοχος δεν
καρποφόρησαν, απεφάσισαν για να καταστείλουν τις ανταρσίες, τα
πραξικοπήματα και τους μαχαιροβγάλτες και τους πάσης φύσεως επαναστάτες,
να επιβάλουν την πιο «φρικτή και τρομακτική
θανατική καταδίκη» (Κικέρων) την σταύρωση. Αλλά όχι απλά μόνο σταύρωση: Η
σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του κατάδικου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό.
Ότι οι εσταυρωμένοι έπρεπε να παραμείνουν για μέρες στο σταυρό, συμπεραίνεται επίσης, από το ότι οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν στο κάθετο δοκάρι του σταυρού, (στο ύψος των άκρων των ποδιών), το λεγόμενο suppedaneum, (υποπόδιο υποστήριγμα) μια μικρή ξύλινη προεξοχή, στην οποία μπορούσε να στηριχθεί ο εσταυρωμένος και να ανακουφίσει τις αναπνευστικές του ανάγκες, γιατί διαφορετικά, κρεμάμενος μόνο από τα χέρια, θα κινδύνευε να πεθάνει σύντομα από ασφυξία… ενώ όπως είπαμε ο σκοπός της σταυρώσεως ήταν ο αργός βασανιστικός θάνατος.
Ποιος ο χρόνος σταύρωσης και η αιτία θανάτου του Ιησού;
Για τον χρόνο που ελήφθη η απόφαση της εκτέλεσής του διαβάζουμε: «ήταν δε Παρασκευή του Πάσχα και η ώρα περίπου έκτη.
Λέγει δε ο Πιλάτος στους Ιουδαίους: Να ο βασιλιάς σας. Τότε εκείνοι
άρχισαν να φωνάζουν: Άρον άρον σταύρωσον αυτόν... Τότε ο Πιλάτος
παρέδωσε τον Ιησού να σταυρωθεί» Ιωάνν.19.14-16.
Για το χρόνο θανάτου πάνω στον σταυρό, διαβάζουμε ότι: «περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς λέγων: Ηλι, ηλι λεμα σαβαχθανι. Τινές δε των εκεί εστηκότων (παρισταμένων) έλεγον, τον Ηλία φωνάζει και ευθέως τις (κάποιος) εξ αυτών, (των παρευρισκομένων συγγενών και φίλων του Ιησού) λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν ("όξος") περιθέσας (τον σπόγγον) εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Ο δε Ιησούς... (αμέσως μετά το πότισμα του Ιησού με σπόγγο όξους, περί την ενάτην ώραν,) αφήκε το πνεύμα» Ματθ. 27.45-50.
Για το χρόνο θανάτου πάνω στον σταυρό, διαβάζουμε ότι: «περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς λέγων: Ηλι, ηλι λεμα σαβαχθανι. Τινές δε των εκεί εστηκότων (παρισταμένων) έλεγον, τον Ηλία φωνάζει και ευθέως τις (κάποιος) εξ αυτών, (των παρευρισκομένων συγγενών και φίλων του Ιησού) λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν ("όξος") περιθέσας (τον σπόγγον) εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Ο δε Ιησούς... (αμέσως μετά το πότισμα του Ιησού με σπόγγο όξους, περί την ενάτην ώραν,) αφήκε το πνεύμα» Ματθ. 27.45-50.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στην αρχαιότητα: «οι σπόγγοι αυτοί (spongia somnifera) διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρου, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ. και μετά εξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confectio soporis όπως απεκαλείτο) προ της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρηθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής, αλλά δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στην μύτη του εγχειριζόμενου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά και όξος προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση»! Αριστοτέλης Κούζης καθηγητής της Ιστορίας της ιατρικής, στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από άρθρο του στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση!
Οι
περισσότεροι πιστοί, νομίζουν επίσης ότι η σταύρωση του Ιησού κράτησε
ατελείωτες ώρες ίσως και μέρες! Αγνοούν ότι η συγκεκριμένη σταύρωση
είναι η συντομότερη κολλών των εποχών, με τον Ιησού να σημειώνει το
σκανδαλώδες ρεκόρ σύντομης παραμονής στον σταυρό!
Αν
τα εκατομμύρια των πιστών δεν ζούσαν σε καθεστώς απόλυτης κατήχησης, θα
κατάλαβαν αμέσως, ότι αυτή η προκλητική (το πολύ δίωρη) παραμονή του
Ιησού στο σταυρό, από μονή της στοιχειοθετεί την πλέον αντικειμενική
αφορμή σφοδρής αμφισβήτησης κάθε αυθεντικότητας της συγκεκριμένης
"ανάστασης". Μάλιστα οι υποψίες εκτινάσσονται κυριολεκτικά στα ύψη, αν
στην όλη εικόνα προσθέσουμε την απολύτως ύποπτη χρήση αναισθητικού
(ναρκωτικού-καρωτικού) "όξους", που κατά την σαφή ομολογία της αφήγησης, (Ιωανν.19.30) προηγείται ακριβώς πριν από τον ολοφάνερα εικονικό θάνατο του Ιησού.
Κατά
τον ευαγγελιστή Ιωάννη λοιπόν (που ήταν και ο μονός αυτόπτης μάρτυρας)
απ’ την εξαγγελία της σταυρικής απόφασης του Πιλάτου (στο Πραιτόριο),
μέχρι τον θάνατο του Ιησού στο σταυρό, μεσολαβούν
μονό τρις ώρες. Απ’ το τρίωρο αυτό πρέπει να αφαιρέσετε τον χρόνο της
όποιας κακοποίησής του, τον χρόνο που φορτωμένος τον σταυρό περπάτησε
μέχρι τον Γολγοθά καθώς και τις προετοιμασίες της σταύρωσης. Μετά απ’
αυτά μένει σε σας να αποφασίσετε πόσος είναι ο υπολειπόμενος χρόνος
παραμονής του Ιησού επί του σταυρού. Άρα όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο
Μ. Καλόπουλος στο βιβλίο του «Το θέατρο της σωτηρίας»: «ευρισκόμενος ο Ιησούς μόνο μία με δυο ώρες στον σταυρό, πως και από τι θα μπορούσε να πεθάνει; Ασφαλώς η απάντηση είναι πλέον ολοφάνερη: Ο Ιησούς δεν πέθανε, αλλά ναρκώθηκε
από το καρωτικό όξος* που εντέχνως του προσέφεραν με σπόγγο
προσαρμοσμένο σε καλάμι οι δικοί του άνθρωποι λίγο πριν ο Ιησούς
αναφωνήσει «τετέλεσται».
*Στην περιοχή της Ιουδαίας ήταν πασίγνωστο ένα φυτό, το λεγόμενο Papaver somniferum
ή αλλιώς το γνωστό μας όπιο. Κεντρική ουσία του φυτού είναι η μορφίνη, η
οποία χρησιμοποιείτο από τους ιατρούς θεραπευτές πριν από τις
επεμβάσεις στους ασθενείς τους από την προ Χριστού εποχή. Οι ιδιότητες
του φυτού σαν παυσίπονο και ναρκωτικό ήταν γνωστές. Επίσης ήταν γνωστό
ότι σε συνδυασμό με άλλη ουσία, προφανώς με μανδραγόρα έχει σαν
αποτέλεσμα την άμεση λιποθυμία και την πτώση των παλμών της καρδιάς για
ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε ελάχιστο επίπεδο χωρίς να την ασθενεί,
αλλά τουναντίον να την ενισχύει. Εκτός από όλα αυτά μειώνεται η αναπνοή
στο ελάχιστο και το σώμα χαλαρώνει πλήρως. Καταλαβαίνετε λοιπόν, γιατί
μετά το "τετέλεσθαι"; τον κεντάει ο Λογγίνος; Το τέλειο πιστοποιητικό
θανάτου ενός ζωντανού ανθρώπου, ο οποίος είναι απλά και μόνο
τραυματισμένος ναρκωμένος και αναίσθητος.
Γιατί δεν έσπασαν τα σκέλη του Ιησού;
Διαβάζουμε: «οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό» (Β.Β.) Ιωάνν.19.31-33.
Διαπιστώνεται λοιπόν ότι οι δύο παρακείμενοι ληστές ΖΟΥΝ για αυτό και τους (θανατώνουν με ανασκολοπισμό) ή όπως λέει το κείμενο τους έσπασαν τα μέλη!!!
Διαπιστώνεται λοιπόν ότι οι δύο παρακείμενοι ληστές ΖΟΥΝ για αυτό και τους (θανατώνουν με ανασκολοπισμό) ή όπως λέει το κείμενο τους έσπασαν τα μέλη!!!
Ο
Ιησούς όμως, για ποιο λόγο και από τι είναι νεκρός; Ποιά μπορούσε να
είναι η δική του αιτία θανάτου; Υπάρχει επιτέλους κάποιος σοβαρός
ιατροδικαστής, να μας δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, για την
πραγματική αιτία του υπερ-διάσημου αυτού θανάτου;
Βεβαία
δεν αγνοούμε την μοναδική απάντηση που αποπειράθηκαν στη συγκεκριμένη
ερώτηση, και που θέλει τον Ιησού να εκπνέει επί του σταυρού: «Από τις
κακουχίες του μαστιγώματος». Όμως η μοναδική αυτή απάντηση στο καυτό
αυτό ερώτημα, δικαιολογημένα θύται ανεπαρκής, υπερβολική και εντελώς
ατυχής, μια και δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται ούτε στις στοιχειώδεις
αντικειμενικές συνθήκες ενός σταυρικού θανάτου. Ας το δούμε
αναλυτικότερα.
Ήταν το μαστίγωμα θανατηφόρο;
Βασικό επιχείρημα εναντίον αυτής της υπόθεσης παραμένει η ιδία η βεβαιωμένη πρόθεση των Ρωμαίων, που ήθελαν ο σταυρικός θάνατος να αποτελεί ένα μακροχρόνιο μαρτύριο για αποτροπή, παραδειγματισμό και εκφοβισμό.
Βασικό επιχείρημα εναντίον αυτής της υπόθεσης παραμένει η ιδία η βεβαιωμένη πρόθεση των Ρωμαίων, που ήθελαν ο σταυρικός θάνατος να αποτελεί ένα μακροχρόνιο μαρτύριο για αποτροπή, παραδειγματισμό και εκφοβισμό.
Συμφωνά
με όσα γνωρίζουμε λοιπόν, πριν από την σταύρωση, ο κάθε κατάδικος
έπρεπε να μαστιγωθεί βάση δικαίου με 39 κτυπήματα μαστιγίου (από ιερέα),
1/3 εκ των οποίων στο στήθος (ή έμπροσθεν) και τα υπόλοιπα στην πλάτη.
Το μαστίγωμα δεν θα μπορούσε να είναι εξοντωτικό, καθώς η έκθεση του
κατάδικου σε κοινή θέα, προς μακροχρόνιο παραδειγματισμό, σωφρονισμό και
εκφοβισμό ήταν η βασική αιτία επιλογής της σταύρωσης. Η
σταυρική τιμωρία δεν έχει στόχο την άμεση τιμωρία του καταδικασμένου
(δηλαδή τον απλό θάνατο του εγκληματία) αλλά τον μακροχρόνιο βασανισμό
του, προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό των υπολοίπων. Qyintilian 35-95 μ.X. Decl 274.
Επιπλέον τον ίδιο σκεπτικισμό αναδεικνύουν και οι παρακάτω ερωτήσεις:
Δεν υπέστησαν το ίδιο
μαστίγωμα και οι δύο παρακείμενοι ληστές; Αυτοί γιατί δεν υπέκυψαν…
αλλά ακμαιότατοι συνομιλούν μέχρι τελευταία στιγμή με τον Ιησού;
Αν
ήταν ετοιμοθάνατοι, λόγω βαθύτατων τραυματισμών από το ίδιο θανατηφόρο
μαστίγωμα, πως κουβάλησαν τον σταυρό τους μέχρι τον τόπο της τελικής
εκτέλεσης τους; Αν το μαστίγωμα δεν άφηνε μονό μώλωπες, αλλά
δημιουργούσε βαθιά θανατηφόρα τραύματα, δεν έπρεπε τα θύματα να
αιμορραγούν ακατάσχετα; Γιατί κανένας ευαγγελιστής, και ιδιαιτέρα ο
αυτόπτης Ιωάννης, δεν αναφέρει το παραμικρό σ’ αυτή την κατεύθυνση;
Σταύρωση… με οδική βοήθεια!
Το ότι ο Ιησούς δεν ήταν τόσο εξαντλημένος ή ετοιμοθάνατος από βαρύτατες κακώσεις που του προκάλεσε το φραγγέλωμα, γίνεται φανερό απ’ το γεγονός ότι μπορεί και σηκώνει μόνος του το βάρος του σταυρού (18έως 30 κιλά) στο μεγαλύτερο μέρος των περίπου 500 έως 600 μέτρων που διανύει. Βεβαία καθ’ οδόν συμβαίνει κάτι αναπάντεχο: ο Ιησούς (ο τέλειος άνθρωπος) και όχι οι δυο αμαρτωλοί συνοδοιπόροι του, σταμάτησε κουρασμένος και τον σταυρό ανέλαβε κάποιος Σίμων Κυρηναίος.
Τι παράξενη εξέλιξη! Ο άνθρωπος που ήρθε να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, πρώτα τρις φορές αρνείται μετά δακρίων την αποστολή του (στον κήπο της Γεθσημανής) και τώρα καταδέχεται ένας άλλος να του κουβαλήσει το φορτίο!
Το ότι ο Ιησούς δεν ήταν τόσο εξαντλημένος ή ετοιμοθάνατος από βαρύτατες κακώσεις που του προκάλεσε το φραγγέλωμα, γίνεται φανερό απ’ το γεγονός ότι μπορεί και σηκώνει μόνος του το βάρος του σταυρού (18έως 30 κιλά) στο μεγαλύτερο μέρος των περίπου 500 έως 600 μέτρων που διανύει. Βεβαία καθ’ οδόν συμβαίνει κάτι αναπάντεχο: ο Ιησούς (ο τέλειος άνθρωπος) και όχι οι δυο αμαρτωλοί συνοδοιπόροι του, σταμάτησε κουρασμένος και τον σταυρό ανέλαβε κάποιος Σίμων Κυρηναίος.
Τι παράξενη εξέλιξη! Ο άνθρωπος που ήρθε να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, πρώτα τρις φορές αρνείται μετά δακρίων την αποστολή του (στον κήπο της Γεθσημανής) και τώρα καταδέχεται ένας άλλος να του κουβαλήσει το φορτίο!
Και σαν μην φτάνει μόνο αυτό, ενώ ο Σίμων o Κυρηναίος κουβαλάει τον σταυρό του, ο Ιησούς όχι μόνο δεν χρειάζεται κάποια περίθαλψη, αλλά στήνει "πηγαδάκι" με γυναίκες: Εκεί
ο Ιησούς κοντοστάθηκε ξανά και μίλησε με κάποιες γυναίκες, λέγοντας πως
έπρεπε να κλαίνε για τα δικά τους παιδιά και όχι για τον ίδιο
(Λουκ.23.28).
Τι έκανε και ποιος ήταν ο Λογγίνος;
http://orthodoxia.forumup.gr/about463-orthodoxia.html
Στο παραπάνω ορθόδοξο ΣΑΙΤ διαβάζουμε: «Λογγίνος ο εκατόνταρχος ήταν Ιουδαίος και κατά της ημέρες του Κυρίου υπηρετούσε εις την υπηρεσία του Πιλάτου». Υπενθυμίζουμε δε ότι ο συγκεκριμένος ένστολος Εβραιο-ρωμαίος αγιοποιήθηκε για τον σημαντικό του ρολό κατά την σταύρωση και την κατοπινή του δράση ως χριστιανός.
Στο παραπάνω ορθόδοξο ΣΑΙΤ διαβάζουμε: «Λογγίνος ο εκατόνταρχος ήταν Ιουδαίος και κατά της ημέρες του Κυρίου υπηρετούσε εις την υπηρεσία του Πιλάτου». Υπενθυμίζουμε δε ότι ο συγκεκριμένος ένστολος Εβραιο-ρωμαίος αγιοποιήθηκε για τον σημαντικό του ρολό κατά την σταύρωση και την κατοπινή του δράση ως χριστιανός.
«Εις των στρατιωτών, (ο Λογγίνος) εκέντησε (ένυξε) με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Ιωάννης 19. 34.
Τελικά μήπως ο Ιησούς απέθανε από λογχισμό (νύξη) επί του σταυρού; Η ιδέα
μπορεί να είναι εντελώς δελεαστική, αλλά δεν θα έπρεπε καθόλου να
αποτελεί μέρος της απάντησης, μια και ο οποιοσδήποτε λογχισμός αποτελεί
μεταθανάτιο τραυματισμό. Ο Ιησούς πρώτα εκπνέει, και άγνωστο ποσό μετά
λογχίζεται στην πλευρά. Είναι αυτονόητο πως κάθε συνετή ιατροδικαστική
έρευνα, δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει τον λογχισμό σε ένα πτώμα ως
αφορμή θανάτου. Μάλιστα αν οι ίδιοι πιστοί δεχθούν ότι το «τετέλεσται»
δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και τον πραγματικό θάνατο του Ιησού… τότε μονοί
τους ανοίγουν επίσημα τους ασκούς των υποθέσεων της κωματώδους
κατάστασης του Ιησού από το καρωτικό όξος που ήπιε πριν αναφωνήσει
«τετέλεσται». Συνεπώς κάθε απόπειρα να συνδεθεί ο θάνατος του Ιησού με
τον λογχισμό αυτόν, παραβιάζει την ιδία την αφήγηση μια και ο λογχισμός
αυτός έρχεται πολύ μετά το «τετέλεσται» του Ιησού.
Τι θα πούμε όμως για τον λογχισμό αυτόν, αν η υπόθεση της κωματώδους κατάστασης
του Ιησού μετά το καρωτικό όξος αληθεύει; Δεν θα μπορούσε να ήταν αυτό
ένα χτύπημα οριστικά θανατηφόρο; Απαριθμήστε τα προβλήματα και τις
ενστάσεις που προκύπτουν από μια τέτοια παραδοχή:
Πρέπει
να σημειώσουμε ότι το χτύπημα της λόγχης, δεν το αναφέρει παρά μονό ο
Ιωάννης. Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές, ενώ αναφέρουν τον (Εβραιο-ρωμαίο!)
εκατόνταρχο Λογγίνο, δεν αναφέρουν τίποτε για τον λογχισμό του νεκρού
Ιησού. Είναι δυνατόν οι ίδιοι του οι μαθητές-βιογράφοι του που με πάθος
θέλουν να αναδείξουν κάθε λεπτομέρεια του μαρτυρίου του, να μην
αναφέρουν την τόσο ενδιαφέρουσα αυτή κακοποίηση του δασκάλου τους; Άρα η
υπόθεση του εμβόλιμου μεταθανάτιου τραυματισμού δεν φαίνεται και τόσο
μετέωρη. Ο Ιησούς ουδέποτε τραυματίστηκε σοβαρά στον σταυρό από σφοδρό διαπεραστικό λογχισμό.
Η ιδία η λέξη «κέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, όπως «κεντρίζω (χωρίς να τραυματίζω) τον ίππο... εξ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην». Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε
να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να
διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό διατρητικό θανατηφόρο
κτύπημα!
Τον
υποτιθέμενο λογχισμό του νεκρού Ιησού, τον αναφέρει ο Ιωάννης και
υπάρχει μια καλή εξήγηση γι’ αυτό! Είναι ο ίδιος ευαγγελιστής, που μας
παραδίδει ένα πλήθος από εξαιρετικά αποκαλυπτικές λεπτομέρειες, όπως τον
ελάχιστο χρόνο παραμονής του πάνω στον σταυρό, την σωστή χρήση του
σπόγγου, την αφορμή για την έγκαιρη αποκαθήλωση και την αιτία διαφυγής
του από τον προγραμματισμένο θανατηφόρο ανασκολοπισμό του!* Έπρεπε
λοιπόν να αντισταθμίσει όλα αυτά τα αποκαλυπτικά της διαφυγής του
σταυρικού θανάτου, με ένα εφεύρημα σύγχυσης της τελικής εικόνας και ο
λογχισμός ήταν ότι καταλληλότερο. Αυτό και η καλο-διαλεγμένη λέξη «κεντώ» σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω,
τσιμπώ, ενοχλώ, ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με
λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό
θανατηφόρο διατρητικό κτύπημα!
Οι
επιστήμονες του East Midlands Forensic Laboratory όχι μόνο το
επιβεβαίωσαν, αλλά λένε ότι εάν βρίσκεται κάποιος σε θέση σταυρού,
αυξάνεται η απόσταση μεταξύ πλευρών και ζωτικών οργάνων (καρδιά,
πνεύμονες) έτσι ώστε ένα κέντημα, ή λόγχευση στα πλευρά να μην επιφέρει κανένα θανατηφόρο τραύμα...
*Ο Ιωάννης σε αντίθεση με τα τρία πρώτα (συνοπτικά) ευαγγέλια, γράφει σε δυο επίπεδα, α) για λαϊκή κατανάλωση και δημιουργία εντυπώσεων και β) με απόκρυφες πληροφορίες, στοιχεία για τον σοβαρό μελετητή, ερευνητή ο οποίος κάποια στιγμή του χρόνου θα τα απομυθοποιήσει.
*Ο Ιωάννης σε αντίθεση με τα τρία πρώτα (συνοπτικά) ευαγγέλια, γράφει σε δυο επίπεδα, α) για λαϊκή κατανάλωση και δημιουργία εντυπώσεων και β) με απόκρυφες πληροφορίες, στοιχεία για τον σοβαρό μελετητή, ερευνητή ο οποίος κάποια στιγμή του χρόνου θα τα απομυθοποιήσει.
Δυο δραστήριοι "άγγελοι φύλακες" βοηθούν τον θεό ν’ αναστηθεί!
Βεβαία
το εκπληκτικότερο αποδεικτικό στοιχειό της στημένης αυτής εικονικής
εκτέλεσης, το παρουσιάζει ο διάσημος στη χωρά μας σκεπτικιστής Μ.
Καλόπουλος στο προαναφερθέν βιβλίο του και στον υπότιτλο: «Το μυστικό της Παρασκευές σκοτώνει τον μύθο της ανάστασης». Ο
εκπληκτικός αυτός μεθοδικός αμφισβητίας της βίβλου, επισημαίνει κάτι
πραγματικά μοναδικό! Κάθε απόπειρα ή ευρηματική μεθόδευση επιβίωσης του
Ιησού από την σταυρική εκτέλεσή του, θα ήταν μάταιη, αν δεν στόχευε με
σκανδαλώδη ακρίβεια, στην μοναδική μέρα του έτους (το Πάσχα των Εβραιών)
στην οποία προ-υπήρχε νομοθετημένο προνόμιο αποκαθήλωσης των νεκρών
εσταυρωμένων! Χωρίς τον άψογο συγχρονισμό με την ενεργοποίηση της
συγκεκριμένης αυτής μοναδικής ετήσιας ευκαιρίας αποκαθήλωσης
εσταυρωμένων, στην οποία ολόκληρο το θέατρο της θεοποίησης του Ιησού
στοχεύει με θαυμαστή ακρίβεια, όλα τα υπόλοιπα απλώς δεν θα είχαν
κανέναν νόημα, διότι ο Ιησούς θα έλιωνε, νεκρός ή ζωντανός,
για πολλές μέρες καθηλωμένος πάνω στο σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα
αποκαθήλωσης και χωρίς κανείς να μπορεί να ζητήσει την αποκαθήλωση του,
πριν οι σάρκες του λιώσουν πάνω στον σταυρό.
Υπάρχει
όμως και ενδιαφέρουσα συνέχεια. Μετά την κατάποση του "όξους" την
κατάλληλη στιγμή, την αποφυγή του θανατηφόρου ανασκολοπισμού, και την
επιτυχή αποκαθήλωση (εγκαίρως λόγω εορτής!)… δυο καλά πληροφορημένοι
Ιουδαίοι που δεν εμπιστεύονται καθόλου τις θαυματουργικές δυνάμεις του
"θεού", επεμβαίνουν δυναμικά προτιμώντας να πραγματοποιήσουν το "θαύμα"…
με κλινικές διαδικασίες!
Ο Νικόδημος ο Φαρισαίος, ήταν άρχοντας των Ιουδαίων και μέλος του Συνεδρίου (Σαχεντρίν).
Η σχετική του προϊστορία τον δείχνει από περιέργεια ή από ενδιαφέρον να
πηγαίνει μέσα στη νύχτα προς τον Ιησού, για να μάθει για όσα αυτός
δίδασκε (Ιωάννης 3:1-14). Προσφώνησε μάλιστα τον Ιησού με τον τίτλο "Ραββί".
Αργότερα
κατά την τελευταία μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, όταν οι αρχιερείς
και οι Φαρισαίοι σχεδίαζαν τον πρόωρο θάνατο του Ιησού, ο Νικόδημος
έδειξε στο Συνέδριο την συμπάθειά του στο πρόσωπο του Ιησού, λέγοντας
πως ήταν άδικο να καταδικαστεί χωρίς πρώτα να απολογηθεί (Ιωάννης
7:37-53).
Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ή Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ήταν επίσης μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, «Ιωσήφ ο από Αριμαθείας, πλούσιος και αμέμπτου βίου ανήρ και μέλος του Συνεδρίου (ευσχήμων βουλευτής)» γράφει ο Παπαδιαμάντης, πλούσιος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε
στη καταδίκη του και ο οποίος, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο
(27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την
άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα του Ιησού από τον Σταυρό,
προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό (κηδέψει) στον
παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο. Πράγματι η άδεια
αυτή του παραχωρήθηκε και με βοηθό του τον Νικόδημο «το Άχραντον Σώμα σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο, έως την "ανάσταση" του».
Ο
Νικόδημος λοιπόν μαζί με τον Ιωσήφ, αυτοί οι δυο "άγγελοι φύλακες",
μετά το "θάνατο" του Ιησού, κάνουν ακριβώς ότι θα έκανε ένα εκπαιδευμένο
συνεργείο ανάνηψης. Μετέφεραν το καρωθέντα Ιησού
σε κατάλληλο (πεντακάθαρο αχρησιμοποίητο) βαφικό δωμάτιο και άλειψαν το
σώμα του Ιησού με 100 "λίτρα" (αξία ή βάρος δεν έχει πολύ σημασία)
πολύτιμων θεραπευτικών, αντισηπτικών ουσιών, το έδεσαν όχι με σάβανα (κειρίαις) αλλά με θεραπευτικούς (μετά των οθονίων) επιδέσμους και το τοποθέτησαν σε μνήμα που ήταν ολοκαίνουργιο (Ιωάννης 19:38-42).
Τίποτε
δεν έχει μείνει στην τύχη και όλα είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε, για να
περάσουν τον Ιησού "απέναντι"! Η ανάστασή του θα ήταν η πύλη της
αθανασίας και η απαρχή ενός λειτουργικού παν-ιαματικού μύθου, που θα
έβαζε δυναμικά την Ιουδαϊκή θεολογία, μέσα στο πάνθεον των αναστημένων
και αποθεωμένων θεών της Μεσογείου, κάτι που ουδέποτε θα μπορούσαν να
επιχειρήσουν με τον αιματοβαμμένο Γιαχβέ, τον πατέρα του Ιησού και θεό
της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό και ο γιος-θεός,
παρουσιάστηκε τόσο διαφορετικός απ’ τον Ιουδαίο Πατέρα-θεό. Το τελικό
ζητούμενο ήταν ύψιστης σημασίας. Η θεοποίηση του Ιησού δια της ανάστασής
του αποτελούσε, ένα θεολογικό διαβατήριο του Ιουδαϊσμού ανάμεσα στα
έθνη και την οριστική διαφυγή του Ιουδαϊσμού απ’ την συρρίκνωση και τον
αφανισμό! Γι’ αυτό και οι απίστευτες λεπτομέρειες, στο απόλυτα
μελετημένο αυτό σκηνικό της προετοιμασίας, υπηρέτησαν ένα ύψιστης
σπουδαιότητας εγχείρημα, και δεν πρέπει καθόλου να μας εκπλήσσουν.
Οι
δυο λοιπόν προαναφερθέντες "άγγελοι" σαν μέλη του Συνεδρίου, γνώριζαν
εγκαίρως τι και που επρόκειτο να γίνει (προβάδισμα πληροφοριών) και
είναι ολοφάνερο ότι μερίμνησαν καταλλήλως τόσο για τον απίστευτα
κατάλληλο τάφο, όσο και για την έγκαιρη διάθεση και ποσότητα των απολυμαντικών, ανανηπτικών ουσιών.
Ιωάννης 19 39 Ήλθε δε και ο Νικόδημος, όστις είχεν ελθεί προς τον Ιησούν διά νυκτός κατ' αρχάς, φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης έως εκατόν λίτρας*
Γιατί άραγε αλόη και σμύρνη;
Η χρήση της αλόης ξεκινάει περίπου το 2200 π.X. με τα οφέλη της να είναι γνωστά στην Περσία, στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ινδία και στην Αφρική. Σύμφωνα με μύθους, υπήρξε το μυστικό ομορφιάς της Κλεοπάτρας και της Νεφερτίτης, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος οργάνωσε ολόκληρη εκστρατεία για να κατακτήσει το νησί Σοκροτα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει για την ίαση των πληγών των στρατιωτών του.
Η χρήση της αλόης ξεκινάει περίπου το 2200 π.X. με τα οφέλη της να είναι γνωστά στην Περσία, στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ινδία και στην Αφρική. Σύμφωνα με μύθους, υπήρξε το μυστικό ομορφιάς της Κλεοπάτρας και της Νεφερτίτης, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος οργάνωσε ολόκληρη εκστρατεία για να κατακτήσει το νησί Σοκροτα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει για την ίαση των πληγών των στρατιωτών του.
Η ρητίνη της αλόης που εισαγόταν στο Ισραήλ και που είχε φέρει ο Νικόδημος, είχε καλό σκοπό: Είναι
από τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται
για θεραπευτικούς σκοπούς όχι μόνο από διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά
και σε διαφορετικές εποχές. Χάρη στα συστατικά της και τη συνέργειά τους, η αλόη διεισδύει βαθιά στο δέρμα, το καθαρίζει και αποτελεί φυσικό
αναισθητικό. Ενισχύει την ανάπτυξη νέων κυττάρων, βελτιώνει τη
λειτουργία των ιστών και επουλώνει τα τραύματα. Έχει αντιβιοτική,
αντιμυκητιακή και αντιφλεγμονώδη δράση, και τονώνει το ανοσοποιητικό,
αλλά και η σμύρνη - comniphora MYRRHA εκτιμάται ως απολυμαντικό, η ουσία σμύρνη (μύρο)χρησιμοποιείται για πλύση σε πληγές, και ήταν γνωστό απολυμαντικό, αντισηπτικό υλικό από την εποχή του Ιπποκράτη.
Τι
τις ήθελαν άραγε όλες αυτές τις αντισηπτικές περιποιήσεις σε ένα νεκρό
σώμα; Μήπως ακόμα και τα ιαματικά αυτά υλικά ταιριάζουν γάντι σ' όλη
αυτή την καλοστημένη σκηνοθεσία της ανάνηψης;
Επίσης ποιο το νόημα της επίσκεψης του δευτέρου συνεργείου των γυναικών με αρώματα; Από ποτέ ξεσαβανώνουν έναν νεκρό για να τον αλείψουν αρώματα; Τα αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που πρόκειται να μεταφερθεί… ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις προενταφιασμού. Να αλείψουν όμως με αρώματα έναν ήδη ενταφιασμένο νεκρό, αυτό δεν ξανακούστηκε ποτέ. Άρα το δεύτερο συνεργείο (των γυναικών) πρέπει να είχε κάποιες πληροφορίες για πιθανή ανάνηψη, αλλά το πρώτο (των ανδρών) τους είχε προλάβει ήδη!
Mήπως βλέπετε εσείς άλλη εξήγηση;
Επίσης ποιο το νόημα της επίσκεψης του δευτέρου συνεργείου των γυναικών με αρώματα; Από ποτέ ξεσαβανώνουν έναν νεκρό για να τον αλείψουν αρώματα; Τα αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που πρόκειται να μεταφερθεί… ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις προενταφιασμού. Να αλείψουν όμως με αρώματα έναν ήδη ενταφιασμένο νεκρό, αυτό δεν ξανακούστηκε ποτέ. Άρα το δεύτερο συνεργείο (των γυναικών) πρέπει να είχε κάποιες πληροφορίες για πιθανή ανάνηψη, αλλά το πρώτο (των ανδρών) τους είχε προλάβει ήδη!
Mήπως βλέπετε εσείς άλλη εξήγηση;
Αφύλακτος ο τάφος του Ιησού ολόκληρη την πρώτη νύχτα:
Για να συμβούν όμως κολλά αυτά, το συνεργείο ανάνηψης έπρεπε να δράσει χωρίς καμιά παρενόχληση. Είχαν άραγε την άνεση αυτή να αφοσιωθούν απερίσπαστοι
για ώρες στην προσεκτική ανανηπτική τους τέχνη; ή Ρωμαίοι φρουροί θα
εμπόδιζαν μια τέτοια προσπάθεια; Το αφύλακτο του τάφου την πρώτη αυτή
σημαντική νύχτα, το επισημαίνει ο Μ. Καλόπουλος, αλλά το παραδέχεται
σαφέστατα και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
H παραδοχή του Ιωάννη Χρυσοστόμου μεταφρασμένη: «Κι
έπειτα γιατί να μην κλέψουν το σώμα νωρίτερα; Ασφαλώς αν είχαν σκοπό να
κάνουν κάτι τέτοιο, θα το έκαναν όταν δεν εφρουρείτο ο τάφος, τότε που
ήταν και ακίνδυνο και σίγουρο, -δηλαδη την πρώτη νύχτα- γιατί το Σάββατο
πήγαν οι Εβραίοι στον Πιλότο και ζήτησαν την κουστωδία και φρούρησαν
τον τάφο, ενώ, την πρώτη νύχτα δεν ήταν κανένας εκεί». In Matthaeum 58.788.43-49. Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία… την πρώτη και σημαντικότερη νύχτα της ανάνηψης, ο τάφος ήταν παντελώς αφρούρητος
Ένας πραγματικά λειτουργικός τάφος!
Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ο οποίος είχε αγοράσει τον δικό του λαξευτό τάφο, όχι στην Αριμαθεία αλλά πλησίον της σταυρώσεως, σαν εύπορος Εβραίος βουλευτής και μάλιστα μέλος του 
Σαχεντρίν, ασφαλώς θα είχε φροντίσει να λαξευτεί ο τάφος κατά τα ιουδαϊκά έθιμα (Kôkim-τάφος), δηλαδή ο τάφος έπρεπε να είναι όπως στην απεικόνηση:
Σαχεντρίν, ασφαλώς θα είχε φροντίσει να λαξευτεί ο τάφος κατά τα ιουδαϊκά έθιμα (Kôkim-τάφος), δηλαδή ο τάφος έπρεπε να είναι όπως στην απεικόνηση:
1. Εξωτερικός χώρος.
2. Κυλιόμενος λίθος
3. Εσωτερικός θάλαμος
4. Χαμήλωμα
5. Τράπεζα
6. Θέση του σώματος (νεκρού) για προετοιμασίες ταφής
7. Μεμονωμένος χώρος τελικής ταφής (Kôκ)
2. Κυλιόμενος λίθος
3. Εσωτερικός θάλαμος
4. Χαμήλωμα
5. Τράπεζα
6. Θέση του σώματος (νεκρού) για προετοιμασίες ταφής
7. Μεμονωμένος χώρος τελικής ταφής (Kôκ)
Σε ένα τέτοιο τάφο άνετα χωράνε τα δυο άτομα (ανανήπτες μασέρ) με τα 100 λίτρα υλικών ανάνηψης!
Οι νεκροί δεν λένε ποτέ ψέματα
Ο Χριστός
Ιωάννης 20:7 και το σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. ... Ο Λάζαρος:
Ιωάννης 11:44 Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα «κειρίαις» (σάβανα), και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον.
Ιωάννης 20:7 και το σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. ... Ο Λάζαρος:
Ιωάννης 11:44 Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα «κειρίαις» (σάβανα), και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον.
Ο
νεκρός Λάζαρος (όχι όμως και ο Χριστός, όπως θα έπρεπε κατά το έθιμο
όπως ενδεικτικά αποδεικνύεται από την κηδεία του Λαζάρου), λοιπόν, ήταν «δεδεμένος» (από το δέω) και στα πόδια και τα χέρια «κειρίαις» (με σάβανα). Η «κειρία» (από το «κείρω» =κόβω)και όχι τα οθόνια
που έχουμε στην περίπτωση του Χριστού, ήταν υφασμάτινη ταινία που
χρησιμοποιόταν για το δέσιμο του νεκρού σώματος και το πρόσωπό του
«περιεδέδετο» (από το «περιδέω») με σουδάριο. Ως αποτέλεσμα αυτού του
δεσίματος κανείς δεν μπορούσε να κινηθεί ελεύθερα: «κειρίαις» δεν
υπάρχουν στην περίπτωση του Χριστου(!).
Σε
δυο κηδείες την ίδια εποχή ασφαλώς δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν οι
διαδικασίες, στην περίπτωση του Λαζάρου δεν υπάρχει τίποτα να μοιάζει με
αυτή του Ιησού η οποία περιέχει μέχρι και ...αρώματα.
Τα
αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που
πρόκειται να μεταφερθεί… ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις
προενταφιασμού, αλλά όχι στην συγγεκριμένη χώρα και εποχή.
Οι νεκροί είναι οι πιο αμερόληπτοι μάρτυρες. Όχι μόνο στην περίπτωση κηδείας του Λαζάρου τον οποίο θεωρούσαν νεκρό, δεν υπάρχουν τέτοιες αναφορές και συνήθειες, σε ολόκληρη την βίβλο δεν υπάρχει κάποιο παρόμοιο ταφικό έθιμο αλλά και κανένας ραβίνος δεν κάνει ανάλογες αναφορές σε τέτοια έθιμα.
Οι νεκροί είναι οι πιο αμερόληπτοι μάρτυρες. Όχι μόνο στην περίπτωση κηδείας του Λαζάρου τον οποίο θεωρούσαν νεκρό, δεν υπάρχουν τέτοιες αναφορές και συνήθειες, σε ολόκληρη την βίβλο δεν υπάρχει κάποιο παρόμοιο ταφικό έθιμο αλλά και κανένας ραβίνος δεν κάνει ανάλογες αναφορές σε τέτοια έθιμα.
Δικαίως λοιπόν μπορεί κανείς να υποπτευθεί ότι η Ανάσταση μπορεί να έγινε μέσα σε ένα λειτουργικό τάφο ανάνηψης.
Και οι αρχαίοι Έλληνες:
Ο Δαρείος είναι ένας από τους πρώτους που χρησιµοποίησε τη θρησκεία για πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς.
Ήταν αυτός ο οποίος δήλωσε, µε βάση αυτά που διαβάζουµε στους κύλινδρους του ∆αρείου, ότι «εγώ ο ∆αρείος για να φθάσω να γίνω κοσµοκράτορας δεν µπορεί παρά να είχα την εύνοια των θεών. Έγινα αυτό που έγινα, γιατί ο τότε θεός, ο αντίστοιχος ∆ίας λεγόταν Αχούρα Μάσδα, και πρέπει να είµαι ευνοοούµενος του Αχούρα Μάσδα για να κατορθώσω όλα αυτά τα οποία κατόρθωσα. Και εγώ θα ευνοώ τον Αχούρα Μάσδα.
Όποιος πηγαίνει σε βάρος του θα µε βρίσκει απέναντι του και όποιος είναι σε βάρος µου, θα βρίσκει το θεό απέναντι του». Αλλά τότε οι αρχαίοι Έλληνες πριν από κάθε πίστη, έβαζαν την πατρίδα τους, τον πολιτισμό τους, και ήταν σε θέση για αυτές της αξίες να δώσουν την ζωή τους, την ψυχή τους. „Δεν μασούσαν“.
Οι αρχαίοι Έλληνες νίκησαν γιατί πολέµησαν µε σώµα και ψυχή. Με νύχια και µε δόντια: Χαρακτηριστικό Στην μάχη του Μαραθώνα ο Κυναίγειρος, πάει να βουτήξει το πλοίο να µην το αφήσει να φύγει. Του κόβουν το χέρι, πονάει φρικτά αλλά δεν περιμένει άλλον „να σηκώσει τον σταυρό του“, μετά το πιάνει µε το άλλο, το κόβουν πονάει φρικτά, αβάσταχτα, απερίγραπτος πόνος, αλλά δεν περιμένει άλλο „να σηκώσει τον σταυρό του“ και πάει µε τα δόντια. Είναι ο αδελφός του Αισχύλου, του µεγαλύτερου ποιητή όλων των εποχών, του δηµιουργού της τραγωδίας, ο οποίος ξεκινάει και γράφει μετά την μάχη του Μαραθώνα!
Σήμερα ελάχιστοι από τους Έλληνες γνωρίζουν πόσο αγωνίστηκε, πόνεσε και πέθανε ο Κυναίγειρος με το αίμα του οποίου γαλουχήθηκε η σημερινή δική μας ελευθερία, αλλά και αυτή του Ευρωπαϊκού κόσμου.
Επιτελούς όμως τα επίπλαστα και προσχεδιασμένα πάθη του Ασιάτη Χριστού, έχουν αποκαλυφθεί και μπορούμε πλέον να τα απομυθοποιήσουν όλοι...
Ο Δαρείος είναι ένας από τους πρώτους που χρησιµοποίησε τη θρησκεία για πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς.
Ήταν αυτός ο οποίος δήλωσε, µε βάση αυτά που διαβάζουµε στους κύλινδρους του ∆αρείου, ότι «εγώ ο ∆αρείος για να φθάσω να γίνω κοσµοκράτορας δεν µπορεί παρά να είχα την εύνοια των θεών. Έγινα αυτό που έγινα, γιατί ο τότε θεός, ο αντίστοιχος ∆ίας λεγόταν Αχούρα Μάσδα, και πρέπει να είµαι ευνοοούµενος του Αχούρα Μάσδα για να κατορθώσω όλα αυτά τα οποία κατόρθωσα. Και εγώ θα ευνοώ τον Αχούρα Μάσδα.
Όποιος πηγαίνει σε βάρος του θα µε βρίσκει απέναντι του και όποιος είναι σε βάρος µου, θα βρίσκει το θεό απέναντι του». Αλλά τότε οι αρχαίοι Έλληνες πριν από κάθε πίστη, έβαζαν την πατρίδα τους, τον πολιτισμό τους, και ήταν σε θέση για αυτές της αξίες να δώσουν την ζωή τους, την ψυχή τους. „Δεν μασούσαν“.
Οι αρχαίοι Έλληνες νίκησαν γιατί πολέµησαν µε σώµα και ψυχή. Με νύχια και µε δόντια: Χαρακτηριστικό Στην μάχη του Μαραθώνα ο Κυναίγειρος, πάει να βουτήξει το πλοίο να µην το αφήσει να φύγει. Του κόβουν το χέρι, πονάει φρικτά αλλά δεν περιμένει άλλον „να σηκώσει τον σταυρό του“, μετά το πιάνει µε το άλλο, το κόβουν πονάει φρικτά, αβάσταχτα, απερίγραπτος πόνος, αλλά δεν περιμένει άλλο „να σηκώσει τον σταυρό του“ και πάει µε τα δόντια. Είναι ο αδελφός του Αισχύλου, του µεγαλύτερου ποιητή όλων των εποχών, του δηµιουργού της τραγωδίας, ο οποίος ξεκινάει και γράφει μετά την μάχη του Μαραθώνα!
Σήμερα ελάχιστοι από τους Έλληνες γνωρίζουν πόσο αγωνίστηκε, πόνεσε και πέθανε ο Κυναίγειρος με το αίμα του οποίου γαλουχήθηκε η σημερινή δική μας ελευθερία, αλλά και αυτή του Ευρωπαϊκού κόσμου.
Επιτελούς όμως τα επίπλαστα και προσχεδιασμένα πάθη του Ασιάτη Χριστού, έχουν αποκαλυφθεί και μπορούμε πλέον να τα απομυθοποιήσουν όλοι...
Ευχαριστώ τον συγγραφεί Μ. Καλόπουλο για την εξαιρετική βοήθεια που μου πρόσφερε με τα βιβλία του.
Νίκος Σάμιος
Βιβλιογραφία: „Το θέατρο της σωτηρίας“ Μ. Καλόπουλος,
„Η Αγία Γραφή“, „Αλόη: Ένα φαρμακείο σε γλάστρα“της Μαρίας
Παπαδοδημητράκη, „Φυσικές θεραπείες και όχι φάρμακα“ άρθρο της
Αναστασίας Μουράτη, „Die Wahrheit über das 'Turiner Grabtuch' „Holger Kersten -Elmar R. Gruber , „Ιστορία ιουδαϊκού πολέμου“ Φλάβιος Ιώσηπος ,"Ιστορία", "Χρονικά", Τάκιτος.
2η Φωτογραφία :αναπαράσταση ιουδαϊκού τάφου.
1ηΦωτογραφία: Το μαστίγωμα Francesca Piero Della (1416-1492):
Υπήρξε από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του 15ου αιώνα αλλά και λαμπρός μαθηματικός. Παρ' ότι επί αιώνες έμεινε άγνωστος, σήμερα συγκαταλέγεται στους Τιτάνες της Αναγέννησης.
Τη 10ετία του 1460, φιλοτεχνεί τη σειρά τοιχογραφιών "Ο Θρύλος Του Αληθινού Σταυρού". Ενδιάμεσα, (1454) αναλαμβάνει να διακοσμήσει την Αγία Τράπεζα του Ναού Σαν Αγκοστίνο και το 1459 ζωγραφίζει μερικές τοιχογραφίες για το Βατικανό.
Τη 10ετία του 1460, φιλοτεχνεί τη σειρά τοιχογραφιών "Ο Θρύλος Του Αληθινού Σταυρού". Ενδιάμεσα, (1454) αναλαμβάνει να διακοσμήσει την Αγία Τράπεζα του Ναού Σαν Αγκοστίνο και το 1459 ζωγραφίζει μερικές τοιχογραφίες για το Βατικανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου